Gedachten bij de week door ds. Willem Jan de Hek

Tijdens onze vakantie ontdekten we een labyrint, zomaar in het gras naast het klooster Glendalough in Ierland. Het labyrint moet daar al honderden jaren geleden zijn aangelegd, half verscholen achter een groepje bomen en op een steenworp afstand van een waterval in de beek. Meteen legden we onze rugzakken opzij om het labyrint te gaan lopen. Een betekenisvolle ervaring, zomaar midden op de dag.

Lange tijd wist ik niet zo goed wat een labyrint was. Bij dat woord dacht ik aan een doolhof met groene hagen en doodlopende steegjes. Maar in een echt labyrint kun je niet verdwalen. Wie het labyrint betreedt, komt altijd goed terecht, zelfs al gaat dat soms via allerlei wendingen en omwegen. Mijn eerste ervaring met een labyrint was in de tuin van St. John’s Cathedral in Hong Kong, toen we een aantal jaar in Azië woonden. Zo nu en dan stond de avonddienst in deze kerk in het teken van het labyrint. Na een korte vesper liepen alle kerkgangers de tuin in om het wandelparcours af te leggen. Het was onvergetelijk. Midden in een drukke stad de stilte ervaren door eenvoudigweg achter elkaar aan in een cirkel te lopen. Bijzonder om te merken hoe de geluiden van de stad langzaam vervaagden en je gedachten naar het centrum van het labyrint werden getrokken. En daarmee naar Christus, omdat de vesper al op Hem gericht was geweest. Zodat het ritueel naadloos aansloot op de liturgie.

In Glendalough liepen we het labyrint midden in onze vakantie. Als toeristen, maar ineens waren we ook een soort kerkgangers. Heel bijzonder als je ineens gewoon méé mag doen. Het roept de vraag op: is wat wij in de kerk doen voldoende toegankelijk? Durft elke voorbijganger zomaar binnenstappen en méédoen? Glendalough werd in de 6e eeuw gesticht, aanvankelijk als studiecentrum voor geestelijken. En het bestaat nog steeds, maar niet langer als studiecentrum. Het bleek namelijk méér dan dat. Het werd een plek voor hoofd, hart én voeten. Tot op de dag vandaag kun je zomaar instappen en meelopen. Inspirerend, zo’n labyrinth. Misschien moesten we er naast de Jacobi ook maar eens één aanleggen.