Gedachten bij de week door ds. Wim Vermeulen

Vorige week dook bij het opruimen van een kast bij ons thuis een oude Jacobsladder op. (Voor wie denkt: wat is een Ja­kobs­ladder? De Jakobsladder was tot een jaar of vijf gele­den het kwartaalblad van de Jacobikerk­ge­meente. Bij gebrek aan nieuwe redactieleden is het magazine ter ziele gegaan en is de functie ervan deels overgenomen door de uit­ge­brei­de we­ke­lijkse digitale nieuwsbrief die er toen nog niet was.) Goed, een Jakobs­ladder dus. De reden dat het nummer be­waard was, hield verband met de grote aandacht voor de familie Ver­meulen in het betreffende nummer. Het was na­me­lijk het nummer van zomer 2015, het moment dat ik als pre­dikant in de Jacobikerk begon en wij als gezin van toen nog vier per­sonen naar Utrecht verhuisden. Zowel Sofieke, Daan als ik wer­den geïnterviewd.

Ik was na­tuur­lijk wel een beet­je nieuws­gierig naar wat ik toen allemaal beweerde – of ik dat, acht en een half jaar la­ter, nog steeds zo zou zeggen of me eerder een beetje zou generen. Eerlijk gezegd vond ik de continuïteit toch wel opvallend. Sofieke zou nog steeds wel eens een poos­je willen ruilen met de Amish, Daan heeft nog steeds geen hond (maar wil geen brandweerman meer wor­den) en wat mezelf betreft: Nog altijd zou ik niet in drie minu­ten in een tv-programma als DWDD (wie kent het nog?) kun­nen uit­leggen wat het betekent om (mis­sio­nair) predikant te zijn. En verder is mijn wantrouwen ten opzichte van de nega­tieve zijde van digitalisering er alleen maar groter op gewor­den.

Langer bleven mijn ge­dachten hangen bij de vraag: “Wat voor verschil heb jij over vier jaar gemaakt in de Jacobikerk op het gebied van missionair gemeente-zijn?” Ik antwoordde toen dat ik niet zozeer bezig ben met verschil maken, maar meer probeer te denken vanuit roeping. Gewoon doen wat je hand vindt om te doen en of dat verschil maakt, dat zal wel blijken. Ook dat vind ik na acht jaar nog steeds en in toe­ne­mende mate.

“Het verschil maken” is al snel een nogal modi­euze quote. Want: welk verschil? En: voor wie? En: wie bepaalt dat uiteindelijk? Aan het einde van het jaar lijkt het me dan ook beter om onszelf af te vragen: hebben we vanuit onze roeping geleefd? Onze roeping is – als ik het zo kort mogelijk zou moeten sa­menvatten – getuige van Christus te zijn. In de ma­nier waarop we kerk zijn, preken, omzien naar elkaar, om­gaan met ons gebouw en ons geld, betrok­ken zijn op onze om­geving, aanwezig zijn in de stad, enzovoorts enzovoorts.

En ja, als we zo terugkijken op 2023 is er veel reden voor dank­baarheid. Natuurlijk zijn we in aller­lei opzichten ook te­kort geschoten. We zijn en blij­ven falende en kwetsbare men­sen. En hebben we ver­schil gemaakt? Die vraag laat ik aan God. De dynamiek in de Jacobikerk is groot: mensen gaan en mensen ko­men en het is onmogelijk iedereen goed te kennen (al doen we ons best), ons bereik via YouTube en podcast is aanzienlijk. Voor wie we verschil maken en hoe – on­mogelijk te beantwoorden. Wel weet ik dat voor mijzelf de tekst “Werp je brood uit op het water en je zult het vinden na vele dagen” (Prediker 11:1) steeds meer betekenis heeft gekregen. Ge­woon maar rustig en zo goed mogelijk doorgaan en uit­de­len, leer ik van Predi­ker, en je niet druk maken over het resul­taat. Want dat is niet aan jou.

Ik hoop en bid dat we ook in 2024 als Jacobikerkgemeente een plek kunnen zijn en blijven van waaruit veel goed en gezond brood wordt uitge­deeld – in allerlei vormen, ‘zondags en op andere dagen, waar we ons daarvoor met elkaar verantwoordelijk we­ten en waaraan ieder­een zijn of haar steentje bijdraagt. “…zodat Gods goed­heid zich door steeds meer mensen verbreidt en ook tot steeds meer dankzegging leidt, tot eer van God (2 Korintiërs 4:5, met dank aan de Jacobs­ladder weet ik weer dat dat de tekst was van mijn intredepreek op 28 juni 2015). Ik wens je, waar en in welke levenssituatie je dit ook leest, een goede jaar­wisseling en Gods zegen voor 2024!