Gedachten bij de week door ds. Willem Jan de Hek

 Deze week was er een bijzonder fenomeen te zien aan de avondhemel. De planeten Jupiter en Venus bewegen al een tijdje dichter naar elkaar toe, en woensdagavond leken ze elkaar bijna te raken. Om het te zien had je geen telescoop nodig, dat kon gewoon met het blote oog. Ik las ergens dat het om de twee helderste planeten uit ons zonnestelsel gaat. Venus is spant daarin de kroon. De planeet heeft een dik wolkendek, dat veel zonlicht kan weerkaatsen. En Jupiter is de grootste planeet, met hierdoor dus ook een heel groot oppervlak voor het weerkaatsen van het licht van de zon. Venus en Jupiter staan respectievelijk 200 miljoen kilometer en 860 miljoen kilometer van de aarde af. En toch kon je ze helder zien stralen in het westen. Bijzonder, als je bedenkt dat het uiteindelijk het zonlicht is dat je ziet.

Komende zondag lezen we Mattheus 17 vers 1-8; het gedeelte over de verheerlijking op de berg. De leerlingen Petrus, Jakobus en Johannes zijn met Jezus een berg opgegaan. Daar verandert Jezus voor hun ogen van gedaante. Zijn gezicht gaat stralen als de zon en zijn kleren worden wit als het licht. En daar blijft het niet bij, want nadat ook Elia en Mozes zich bij Jezus hebben gevoegd, glijdt de schaduw van een stralende wolk over hen heen. Beeld van de aanwezigheid van de Ene God. En uit de wolk klinkt een stem: “Dit is mijn geliefde Zoon, in Hem vind ik vreugde. Luister naar Hem!” De leerlingen verbergen uit angst hun gezicht. Het stralende gezicht van hun Meester en zijn witte kleren laten zien dat God zélf zijn Zoon in de schijnwerpers zet. Het is de heerlijkheid van God zelf waardoor Jezus in het volle licht komt te staan.

Het was prachtig om Jupiter en Venus aan de hemel te zien staan. Maar gedurende de avond zakte het fenomeen langzaam weg achter het huis van de overburen. Totdat de heldere planeten helemaal aan de einder verdwenen waren. Niets meer van te zien. Het tekent misschien het gevoel dat de leerlingen hebben als ze met Jezus de berg weer afdalen. De draad van het leven weer oppakken – een tijd van lijden tegemoet. Wat geeft hen dan houvast voor de weken die komen? En wat is óns houvast in deze veertigdagentijd? Ik vind het bijzonder om me te bedenken dat het licht dat deze planeten weerkaatsten níet achter de einder verdwenen is. Integendeel. De zon als bron van dat licht komt elke morgen weer op in het oosten. Als teken van Gods trouw. Hij laat niet los wat Zijn hand begon.