Gedachten bij de week door ds. Willem Jan de Hek.

Bij de uitgang van het tuincentrum werd ik verrast door een intrigerende quote op een poster: “Ik dacht dat je een appelboom was. Tot je wit ging bloeien en je peren gaf.” Er stond de naam van ene Ahmad (39) onder. En ik vond het een boeiende uitspraak, die volgens mij niet alleen over tuinieren gaat, maar misschien óók (en misschien wel voorál) over vooroordelen. Je denkt precies te weten wat je in de tuin hebt gehaald. Maar na verloop van tijd blijkt het iets anders te zijn dan je dacht. Verrassend!

Vooroordelen vind je overal. Ze geven richting aan ons denken – of we dat nu willen of niet. En ook binnen de kerk kom je ze regelmatig tegen. Bijvoorbeeld ten aanzien van mensen die níet zo vertrouwd zijn met de kerk. “Waarom organiseren jullie de activiteiten van ViaJacobi eigenlijk ín de kerk en niet elders in de stad? Mensen die niet-gelovig zijn krijg je toch met geen stok een kerkgebouw binnen?” Het is een vraag die ons regelmatig wordt gesteld. Alsof seculiere stedelingen zonder uitzondering een diepe aversie hebben tegen alles wat aan de kerk doet denken. Het is een vooroordeel dat in de praktijk blijkt mee te vallen. Door de jaren heen hebben steeds meer Utrechters de weg naar de Jacobikerk weten te vinden. Op zondagmorgen, en regelmatig ook gewoon doordeweeks. En vrijwel altijd voelen ze zich er welkom en thuis.

Ik las deze week een boeiend artikel in de krant (NRC Handelsblad, 29 januari 2022). Het stuk trapt af met een interessante vraag: “Is zoeken naar zin, betekenis en het goede niet eigenlijk een zoektocht naar geloof?” In het artikel wordt gesteld dat het voor heel veel mensen vandaag de dag vanzelfsprekend is dat geloven één van de merkwaardigste dingen is die iemand zou kunnen doen. En ook dat ‘geloven’ of ‘gelovig zijn’ iets is waarvan we allemaal wel zo’n beetje weten wat het betekent. Maar klopt dat eigenlijk wel? In het artikel wordt het boek Prachtige wereld, waar ben je van Sally Rooney besproken. “Het viel me in dit boek op, dat er veel aandacht werd besteed aan de mogelijkheid van geloof. Dat ernaar verlángd werd, zelfs door de personages die allemaal nogal gedesillusioneerd zijn over de wereld en de huidige tijd. (…) Is het verlangen naar God – als dat verlangen al zou bestaan – hetzelfde als het verlangen naar de zekerheid dat er zin en betekenis is en dat het goede bestaat?”

Dit soort vragen zijn natuurlijk een prachtige aanzet voor een goed gesprek over onze tijd, over verlangen naar zin, over geloof, over religie, over zekerheid. En wat is nu een betere plek voor zo’n gesprek dan een kerkgebouw waar al eeuwenlang over precies deze vragen wordt nagedacht? In plaats van aversie tegen de kerk proef ik bij seculiere stedelingen juist veel openheid voor gesprekken rondom zingeving. Hoewel er bij hen uiteraard ook de nodige vooroordelen leven. Hoog tijd om er alles aan te doen om die vooroordelen weg te nemen. Ik zou zeggen: zet de deuren maar open, deel wat je in huis hebt en verras. De kerk als appelboom die wit bloeit en peren geeft.