Gedachten bij de week door ds. Trinette Verhoeven (classispredikant)

Het is de derde dag na het sterven van Jezus. De Emmaüsgangers lopen weg van Jeruzalem. In Jeruzalem is Jezus gestorven. Ze willen weg van die plek, weg van de herinnering aan het lijden.

Het is de grote verzoeking van alle gelovigen: niet het lef te hebben om bij het lijden te blijven staan. Onder ons staan wereldleiders op die dromen van groot, van macht. Ze spiegelen ons een wereld voor waarin lijden niet bestaat. Hoe anders leeft Jezus ons dat voor. Hij schuwde het lijden niet.

En nu deze twee weglopen, gaat Jezus hen achterna. Hij verklaart hun de Schriften. In oude en nieuwe testament laat God zich kennen als een God die aan de kant staat van de armen, de vluchtelingen, de weduwen, de wezen en de zondaars. Terwille van allen droeg hij het kruis.

Nu is onze maatschappij doordrongen van groot en gelukkig, van mooi en fantastisch. Advertenties vertellen niet dat een product, een auto, een airfryer, goed werkt, ze zeggen ons dat we er gelukkig van zullen worden. We zien welvarende mensen.

Zet dat streven naar meer en groot ons niet voortdurend op het verkeerde been? En het gaat ver. Het zijn niet alleen maar een paar wereldleiders.

Denk niet dat ik een somberaar ben. Ik misgun niemand het geluk. Maar wie als einddoel “geluk” zet, vergeet dat verdriet en lijden deel zijn van dit menselijke leven en dat Jezus ons voorgeleefd heeft dat geluk ontspringt aan de solidariteit. Wij kunnen niet om de zwakke in deze wereld heen, om de vluchteling, de wees en de weduwe. En ook de zondaar hoort erbij.

En laten we niet te groot van onszelf denken. God roept ons aan de zijde van de lijdende, aan het kruis. Daar zullen wij Jezus ontmoeten… en daar alleen.