Gedachten bij de week door ds. Sophie van den Berg-Hofstee

Elke werkdag vindt er een middaggebed plaats in de Jacobikerk, van 12.45 tot 13.00 uur in het Zuiderkoor. Hartelijk welkom om hier een keer aan te haken! In de veertigdagentijd maken we tijdens het middaggebed gebruik van de veertigdagentijdkalender van de PKN/Petrus, met als thema ‘Als nieuw! Heilig je leven’. Het is een uitnodiging om ons in deze bijzondere tijd op weg naar Pasen te bezinnen op onze relatie met God, onszelf en onze naaste. Voor elke dag is er in deze kalender een overdenking die we samen lezen, samen met een aantal Bijbelgedeelten. Zo komen we iedere dag een stapje dichter bij Pasen.

Hieronder twee gedeelten die in de afgelopen week voorbijkwamen, geschreven door ds. Sophie van den Berg-Hofstee. Ze zijn geschreven bij twee fragmenten uit de Romeinenbrief. Geen gemakkelijke brief voor ons. Maar wel inspirerend in de veertigdagen tijd, bijvoorbeeld vanwege de scherpe contrasten die Paulus schetst tussen oud en nieuw, vroeger en nu, wet en genade, slaaf zijn of kind, lijden en luister.

Paulus ziet zichzelf hier eerlijk onder ogen. Zo helpt hij mij om ook mijzelf en mijn eigen leven eerlijk onder ogen te zien. Paulus legt de tegenstrijdige ervaring bloot dat mijn willen en mijn doen niet samenvallen. Dat ik vaak niet doe wat ik wil, het goede, maar juist het kwade, wat ik niet wil. Paulus staat hierin niet boven ons maar naast ons. Het christelijk geloof schenkt ons inzicht in onszelf. Soms messcherp zoals hier, waar Paulus in zijn zelfonderzoek als het ware ‘ontleedt’ wat hij in zichzelf aantreft. Misschien komen zijn woorden massief of verlammend op je over. Of misschien geeft Paulus hier juist wel woorden aan een gevoel dat je zelf niet goed onder woorden kon brengen, en werken zijn woorden juist verhelderend. Hoe dan ook: vandaag proberen we Paulus’ scherpe woorden tot ons door te laten dringen, voordat we met hem meedenken over de vernieuwing van ons leven.

Ons hele leven zijn we bezig met wat we zullen worden. Dat begint al vroeg. We denken na over wat we later willen worden van beroep: aannemer, lerares of heel iets anders. We hopen onszelf te ontwikkelen en carrière te maken, leidinggevende te worden of baas van het bedrijf waar we werken. En misschien zijn we in ons leven ook wel iemands man of vrouw geworden, moeder of vader, opa of oma. Maar in het christelijk geloof draait het om iets heel anders. Daar draait het om worden als een kind, een kind van God. Dat klinkt ons vreemd in de oren. We zijn toch juist opgegroeid en volwassen geworden? Het evangelie zegt mij: te midden van alles wat ik word in mijn leven – en te midden van alles wat ik niet geworden ben – ben ik kind van God. Dat is mijn identiteit. Die identiteit wordt me aangereikt als een geschenk, daar hoef ik niets voor te doen.