Of het een unicum was durf ik niet te zeggen, maar een his­to­risch moment was het zeker. Tijdens Oud & Nieuw luidden een kwartier lang de klokken van de Jacobi­toren. Ook al werd het vuurwerkverbod niet door alle Utrechters even serieus geno­men, het was toch goed hoorbaar. Met dank aan Eduard. Een vreemd jaar is uitgeluid en onzeker jaar in­ge­luid. Iemand stuurde me onderstaand gedicht van Alfred Lord Tennyson. Ik geef het graag door. Wat mij betreft hebben de klokken tijdens de Oudejaarsnacht deze woorden over Utrecht uitgestrooid!

In Memoriam

Luidt uit, wilde klokken, naar wilde hemel,
vliegende wolk en ijskoud licht:
het jaar sterft in de nacht;
Luidt uit, wilde klokken, en laat het sterven.
Luidt uit het oude, luidt in het nieuwe,
luidt, vrolijke klokken, over de sneeuw:
Het jaar gaat, laat het gaan;
Luidt uit het valse, luidt in het ware.
Luidt uit het verdriet dat de geest sloopt
voor hen die we hier niet meer zien;
Luidt uit de vete tussen rijk en arm,
luidt in verbetering voor alle mensen.
Luidt uit wat langzaam doodliep
en oude vormen van partijstrijd;
Luidt nobeler levenswijzen in,
met betere manieren, zuiverder wetten.
Luidt uit het gebrek, de zorgen, de zonde,
de trouweloze kilte van de tijd;
Luidt uit, luidt uit mijn droeve versjes
maar luidt in de grotere minstreel.
Luidt uit de valse trots op bloed en bodem,
het burgerlijk geroddel en de wrok;
Luidt in de liefde voor waarheid en recht,
luidt in ons aller liefde voor het goede.
Luidt oude vormen uit van vuile ziekte;
Luidt uit klamme hang naar goud;
Luidt uit de duizend oorlogen van vroeger,
Luidt in de duizend jaar van vrede.
Luidt in de vrije, dappere man,
het grotere hart, de vriendelijker hand;
Luidt uit het duister van het land.
Luidt in de Christus die komen zal.

In Christus verbonden,

ds. Wim Vermeulen